MUSEUMTUIN
'HOF VAN BUSLEYDEN'
Tuin, symbool voor humanisme.
Voor het ontwerp van de erekoer en de tuin van het Hof Van Busleyden kiezen we een eigentijds signatuur. Een historische reconstructie was onmogelijk bij gebrek aan betrouwbare gegevens.
Als een brug tussen de nieuwe tijd en vandaag leent deze ruimte zich nu tot een meervoudig en verruimd gebruik: als museumtuin en schakel op de museum-as, als platform voor sculpturen of beeldscherm voor nieuwe media, als decor en podium voor literatuur of muziek.
Maar inspelend op de omgeving buiten de tuin, is het Hof Van Busleyden nu ook een rustpunt in de stad, een alternatieve looproute of een stukje buurtgroen.
Dankzij de intentie van het stadsbestuur Mechelen om van ‘Hof van Busleyden’ een boeiend kader voor de organisatie van het geplande internationale evenement ‘Mechelen, stad in vrouwenhanden’ (2005) te maken, werd een wedstrijd uitgeschreven om twee van de drie tuinen opnieuw in te richten.
De herinrichting van de voormalige erekoer en museumtuin van ‘Hof van Busleyden’ is dit het sluitstuk van een complete opwaardering van het stedelijk museum.
In het nieuwe museumconcept, waarin onder meer de toegankelijkheid, onthaal en circulatie herbekeken werden, wordt gezocht naar nieuwe tentoonstellingsvormen.
Het ontwikkelen van een nieuwe identiteit met aangepaste museumfaciliteiten is noodzakelijk om de interactie met zijn bezoeker aan te scherpen. De integratie van een museumshop en kunstcafé dragen hiertoe bij.
.jpg)
.jpg)
De erekoer en de museumtuin ondersteunen en versterken het nieuwe museumconcept. Zij zijn niet alleen de aantrekkingspool en reflectieruimte voor museumbezoekers, maar zijn evenzeer een groene ontmoetingsplek en rustplaats voor buurtbewoners, ravotplein voor kinderen en podium voor kleinschalige evenementen, happenings of performances. Ze geven bijkomende impulsen voor een actueler museum.
Het eigentijds karakter van de tuin gaat niet in confrontatie met de historische aard van de site, maar ontspruit eruit. De geabstraheerde tuin wil eerder de herinnering aan zijn voormalige geestelijke, humanistische bewoner levendig houden, dan een gezochte interpretatie van een renaissancetuin te evoceren om de bezoeker zand in de ogen te strooien.
Een serene ruimte voor wijsbegeerte, letteren en kunst ontstaat waar verruiming van menselijke waardigheid en persoonlijkheid aangescherpt wordt, wat voor de oprichter een levensbeschouwing was.